భగవద్గీత - అర్జునవిషాదయోగము - మొదటి అధ్యాయము
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
భగవద్గీత - అర్జునవిషాదయోగము - మొదటి అధ్యాయము – ముప్పది నాలుగవ శ్లోకము
ఆచార్యాః పితరః పుత్రాస్తథైవ చ పితామహాః ।
మాతులాః శ్వశురాః పౌత్రాః శ్యాలాః సంబంధినస్తథా ॥
ఆచార్యాః = గురువులు
పితరః = పినతండ్రులు, పెద్దతండ్రులు
పుత్రాః చ = కుమారులును
తథా ఏవ = అట్లే
పితామహాః = తాతలు
మాతులాః = మేనమామలు
శ్వశురాః = పిల్లనిచ్చిన మామలు
పౌత్రాః = మనుమలు
శ్యాలాః = బావమరిదులు
తథా, సంబంధినః = అట్లే (ఇతర) బంధువులు (చేరియున్నారు)
తాత్పర్యం :-
గురువులు, తండ్రులు, తాతలు, కొడుకులు, మనుమలు, మేనమామలు, మామలు, బావమరిదులు, ఇతర బంధువులు మొదలగువారు అందరును ఇచ్చటికి చేరియున్నారు.
ఆచార్యులు, పెద్దతంద్రులు, పినతండ్రులు మొదలగుగా గల బంధువులను గూర్చి తొలుతనే సంక్షేపముగా చెప్పియుండెను. ఇచ్చట ‘శ్యాలాః’ అను పదముచే దృష్టద్యుమ్నుడు, శిఖండి, సురథుడు ఇత్యాదులను, అట్లే ‘సంబంధినః’ అనుటచే జయద్రథాదులను గుర్తుచేసి – ఈ ప్రపంచమున మనుజుడు తనకు ప్రియమైన బంధువుల కొరకే ఈ భోగముల నన్నిటిని కోరుచుండును. వీరే చంపబడినప్పుడు రాజ్యభోగముల ఉపలబ్దివలన ప్రయోజనమేమి? అట్టి రాజ్యభోగములు దుఃఖ కారణములే యగునుకదా! అని అర్జునుడు చెప్పదలచెను.